"တေစၦ"

"တေစၦ"

အိပ္လို႔မရ

ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထျပီးထိုင္ေန

ေမြ႔ရာေတြလည္း၊ေႀကမြတြန္႔လိပ္

သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊သတိျပယ္လြင္႔

ခုိတြယ္စရာ အတည္မရ။

အျပင္ဘက္မွာ

သစ္ရြက္ေတြႀကား၊ႀကယ္ေလးငါးပြင္႔

စံကားပင္အို၊ကန္ေရစိုစြတ္

ဟုိမွာ လွုပ္လွုပ္၊ငုတ္တုတ္လက္ကမ္း

စမ္းေလွ်ာက္သြားေန၊ျမက္ခ်ံဳေတြထဲ

တေစၧ ငါကိုယ္တိုင္ပါပဲ။

ခုတင္ေျခရင္း

ေျပးနင္းရွပ္ရွပ္၊မတ္တတ္ထလိုက္

ခန္း၀ကုိလာ၊၀ရန္တာမွာ

သည္မွာတစ္ေယာက္၊တေစၱေျခာက္လွန္႔

ေႀကာက္ေႀကာက္ႏွင္႔ႀကည္႔၊မ်က္ႏွာလွည္႔စမ္း

တည္႔တည္႔လွမ္းျမင္၊ေအာ္ငိုခ်င္မိ

တစ္ဆင္တည္းပဲ သူနဲ႔ ငါ။

ျမစ္နက္ထဲမွာ

ငါေရနစ္ျမဳပ္၊ခ်မ္းျပီးကုပ္ေန

ကုကိၠဳကိုင္းႀကား၊ငါေနနားလိုက္

ဘုရားေရွ႔ေမွာက္၊ဒူးေထာက္ေရာက္ျပန္။

ေမာပန္းလ်နွင္႔

တစ္ေယာက္ေသာငါ၊ငါမ်ားစြာမွ

ထလာ လြင္႔ပါး၊ငိုသံပါႏွင္႔

ဘာမွမႀကား၊ေမာင္႔အနားမွာ

``ထသြားစို႔ဆို၊ေမ႔ကိုအိပ္မက္

မမက္ဘူးလား´´၊တေစၧ ျဖားေယာင္း

မွုန္မႊားစိတ္၀ယ္ အရိပ္ထင္။

ႀကည္ေအး။

အိပ္မက္..

က်မက ရင္းႏွီးသလိုလိုရွိတဲ့ အဲဒီလမ္းေပၚမွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႔..... လမ္းက ၾကမ္းေပမယ့္ ဘာခလုပ္မွမထိတာ အံၾသစရာ...။ ခ်စ္စြာေသာ ထင္းရဴးပင္ၾကီးကေတာ့ က်မကို မွတ္မိသေယာင္ေယာင္...။ တိုး၀င္လာတဲ့ေလေအးေအးေတြကို အားပါးတရ ႏွစ္ျခိဳက္စြာရႈရႈိက္မိတယ္....ျပီးေတာ့... က်မႏႈတ္ခမ္းမွာ အျပံဳးတခ်ိဳ႔...။ ရင္ထဲက ၃ ႏွစ္ၾကာ မြန္းက်ပ္နာက်င္မႈေတြ ....အေငြ႔ပ်ံသြားတယ္။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွာ က်မအိမ္၊ တံစက္ျမိတ္ေလးကို လွမ္းျမင္ေနရျပီေလ...။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆီးၾကိဳေနတဲ့ ခေရပြင့္ေလးေတြကို တယုတယေကာက္လိုက္တယ္။ ဒါက အဖြားသိပ္ခ်စ္တဲ့ ခေရေတြေပါ့..။ ျပီးေတာ့ အေရွ႔နားက စံပယ္ရုံမွာ အဖြားရယ္ေလ တပတ္လွ်ိဳဆံထံုးနဲ႔ ျပံဳးေနေလရဲ့...။ ေဟာ...ခုန္ေပါက္ျပီးေျပးလာပါျပီ က်မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေခြးေလးေတြ...၊ သူတို႔ လြမ္းတာ က်မသိပ္သိတာေပါ့ကြယ္...။ အိမ္ေရွ႔မွာေတာ့ က်မရဲ့ စာအုပ္စင္ေလးက လွပ မႈိင္ရီစြာ.....ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေတာ့ကြယ္... က်မ ဘယ္မွ ထြက္မေျပးေတာ့ဘူးေလ..၊ သစ္သား ဆက္တီေလးေတြကလည္း မေျပာင္မေယာင္နဲ႔ေျပာတယ္... "မင္းသူငယ္ခ်င္းမေလးေတြ မလာတာ ၾကာျပီတဲ့ေလ"...၊ေနာက္ေဖး ပုဂံစင္က ေကာ္ဖီခြက္အျပာေလးကေတာ့ အက္ကြဲတုန္ရီစြာ ေငး....က်မ အခန္းေလးကေတာ့ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပဲ ဆည္းလည္းသံေလးေတြနဲ႔ နႈတ္ဆက္တယ္...ဒီတစ္ခါ သြားတာ ၾကာလိုက္တာတဲ့..၊ စားပြဲခံုေသးေသးေလးမွာလည္း တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာအုပ္ေတြက ဖုန္ေတြ အထပ္ထပ္၊ ေျခပစ္လက္ပစ္သူ႔ရင္ခြင္မွာ ၀င္အိပ္ေတာ့ က်မ ကုတင္ေသးေသးေလးက သေဘာက်ျပီး ရယ္ျပတယ္..သူ မေပ်ာ္တာ ၾကာျပီတဲ့ေလ...၊ အိုး.....လမင္းၾကီးရယ္၊ ၾကယ္ေလးေတြရယ္ အစံုအလင္ပါပဲ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ လွေနရတာလဲ ေကာင္းကင္ရယ္.... နက္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးက ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္တယ္..ဘယ္အရာေတြက နာက်င္ေစခဲ့လဲတဲ့ေလ...။က်မက တစ္ခုခုျပန္ေျပာဖို႔ ၾကိဳးစားေနတုန္းမွာ...စူးခနဲ၀င္လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို မႏွစ္ျ မိဳ႔စြာ ခပ္ေရးေရး ေနာက္ေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္..ျပီးေတာ့ အထီးက်န္ဆန္လွတဲ့ ေန႔လည္ခင္း၊ .. ခဏေလးပါပဲ က်မ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ...ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားတယ္တဲ့၊ အိပ္မက္ အိပ္မက္အေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္မိတယ္..မ်က္ရည္ေတြ ၀ုိင္းတဲ့အထိပါဘဲ.....။
ကံၾကမၼာရယ္... ေက်းဇူးျပဳျပီး က်မကို ဒီလိုအိပ္မက္ေလးပဲ ဆက္မက္ခြင့္ေပးပါ...။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္

လက္ၫႈိးၫႊန္ရာ
ေကာက္ေကြ႔စီးဆင္းရလြန္းလို႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
အိပ္မက္ေတြ
တစ္ရာသီၿပီး တစ္ရာသီ အရိတ္သိမ္းခံရလြန္းလို႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
ဆုေတာင္းျခင္းရဲ့
ေက်းကၽြန္ျဖစ္ရဖန္မ်ားလြန္းလို႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
ျဖည့္ဆည္းျခင္းရဲ့ အရွင္သခင္အျဖစ္
အရာအားလံုးကို ျပဌာန္းဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
ေလာကဓံကို
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဓားေထာက္ၿပီး
လူ႕က်င့္၀တ္ေတြကို လုယက္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါပဲ။ ။

[ျမျမင့္မိုရ္]
(ဟန္သစ္ – ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၄) “လမ္းအိုေလးက ျပန္ကူးထားတာ”

“ဓါတ္ပံုေလးက ဒီကယူတယ္”

လြင့္

စာအုပ္ဖြင့္မိေတာ့မွ သင္ရိုးညႊန္းရွာမေတြ႔တဲ့အျဖစ္ေတြ၊
မွင္ရည္က်ဲလြန္းလို႔ အေရာင္မွိန္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြ၊
ေခၚသံၾကားေပမယ့္ ျပန္မလာနိုင္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ၊
ကိုယ္တိုင္ယွဥ္မျပိဳင္ဘဲ ရႈံးခဲ့ရတဲ့ ျပိဳင္ပြဲေတြ၊
ရွိေစေတာ့ကြယ္
အျဖဴေရာင္ဟာ တကယ္ေတာ့ ေဆးဆိုးထားတာပါ။

အခိုးအေငြ႔ေတြၾကားမွာ ရိုးသားမႈကိုရွာၾကည့္၊
အမွတ္မထင္ပဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္လို႔၊
အဓိပါၸယ္ရွိတာေတြလည္း အဓိပါၸယ္မရွိသလို၊
အတိအက်ဆိုတာကလည္း မတင္မက်နဲ႔
စာမ်က္နွာေတြသာ တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္ကုန္သြားတယ္၊
ငါ့အတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းဘယ္မွာလဲကြယ္....။
ဟင့္အင္း....အမွားေတြေျဖျပီးေတာ့ ဂုဏ္ထူးမလိုခ်င္ပါဘူး၊
အရီအျပံဳးမ်ားလြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြနဲ႔လည္း ပေရာပရီမေနခ်င္ဘူး၊
အိပ္မက္ထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္တာလည္း ခရီးမေရာက္ဘူး၊
ေလမတိုက္ပဲလည္း လမ္းေပ်ာက္လြန္းလုိ႔
ဟိုးညေနက မိုးပ်ံပူေဖာင္းအျပာေလးလိုပဲ လြင့္၊
လြင့္သြားခဲ့တယ္
ၾကာပါျပီ......။