ေတာင္စဥ္ေရမရ..ရန္ကုန္

မီးပိြဳင့္ေတြ နီတယ္၊
စိမ္းတယ္ ၊ ၀ါတယ္ ။
လမ္းမီးေလးေတြ မႈန္ပ်ပ်နဲ႔
မုန္႔ဟင္းခါးအလြတ္ တစ္ပြဲ ၅၀၀ ျဖစ္သြားတယ္...။

ျမိဳ႔လည္ေခါင္က တိုက္ေတြ ပိုေဟာင္းလာတယ္
တည္းခိုခန္းေတြ မ်ားလာတယ္၊
ဘက္စ္ကားခေတြ ေစ်းတက္သြားတယ္
ေရသန္႔ တစ္ဗူး ၃၀၀ ျဖစ္သြားတယ္
စာေရးဆရာနီကိုရဲ ေသသြားတယ္၊
ေၾသာ္...
အရင္အတိုင္းပဲ နင့္ကို ခ်စ္တယ္။

လဘၻက္ရည္ ေပါ့ဆိမ့္ေသာက္ျပီး
ရိုးရိုးတစ္ခြက္ကို ေဘးမွာထားတယ္
အဲဒီလိုပဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔
နင့္ကို ငါလြမ္းတယ္။
ေျမနီလမ္းမွာမွ ေၾကြခဲ့တဲ့
ခေရပန္းေတြမရွိေတာ့ေပမယ့္
နင္ရွိခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ
ငါတစ္ညေနလံုး ထိုင္ျပီး ငိုင္တယ္..
အလင္းျပျပနဲ႔ မိုးရြာတဲ့ မနက္မွာ
နင္ထြက္သြားေတာ့
ငါ့မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ရြဲရြဲစိုေအာင္သည္းတဲ့မိုးရယ္၊
စကားေလးတစ္ခုရယ္ ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ရယ္၊
ဒါပါပဲ နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္...။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ နင္းေျခခံရတဲ့ေန႔
အဲဒီေန႔က မန္ယူရႈံးသြားတယ္...
ဂစ္တာၾကိဳးေလးလည္း ဖရိုဖရဲ၊
ၾကယ္ေလးေတြ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စနဲ႔
လမ္းမၾကီးေဘးမွာ....
မူးတူးတူးရီေ၀ေ၀နဲ႔ အိမ္အျပန္ မိုးလင္းခဲ့တယ္..။


တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေပၚလာတတ္တဲ့ အနီရဲရဲသြားေတြရယ္၊
ပါးခ်ိဳင့္ေလးရယ္၊
လမ္းကူးတိုင္း ကမ္းတဲ့လက္ေတြရယ္၊
ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာေပမယ့္
ခပ္ျပင္းျပင္း ရင္ခုန္ေစတဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႔ရယ္၊
ေရာင္စံုမီးေတြနဲ႔လွတဲ့ ညရယ္၊
ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ သီခ်င္းရယ္၊
အညိဳေရာင္သန္းတယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ကမ္းနားရယ္၊
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ပဋိပကၡေတြရယ္...
အ ရာ အား လံုး တိတ္ ဆိတ္ ၿငိမ္ သက္ စြာ ….
ကြဲအက္နာက်င္စြာ...
ထားခဲ့လိုက္တယ္...
ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ....